• Beards4Life trail door Ritchie!

    Zondag 28 juni gaat de boeken in als een gezelligesportieve dag waarop we een aantal mensen, allen met één ding gemeen, lieten kennismaken met elkaar.

    Trailen, is wat we allemaal tof vinden en met het goede doel van Beards4life op de voorgrond organiseerden we een trail in Braamt (Gelderland). Niet geheel onverwacht op deze plek aangezien Frank zijn achtertuin wordt opgeslokt door het prachtige Berghe bos.

    Deze bewuste ochtend starten er 2 afstanden, een 12km om 12.30 en de 24km om 11.00.

    Wij waren om 10:30 in de achtertuin van Frank om iedereen die zou lopen te ontmoeten. Sommige kenden elkaar al en bij andere duurde niet lang voordat er een gesprek en voorstelling plaatsvond. Iedereen klaar? Lets go. Veel plezier!!! Galmde het vanuit de voortuin van de achterblijvers en de groep van 19 man en vrouw was weg.

    Zand/grind weggetje, linksaf nog meer van dat. 1km ongeveer en toen de asfalt weg over het bos in. Bomen met lintjes vielen mij op en op de lintjes staat dat je moet uitkijken want er is een harig beestje genaamd processie rups en die schijnt een niet prettige haartje af te scheiden. Zolang we er niet tegenaan lopen zal die ons wel met rups uhh… rust laten dachten wij.

    Heerlijk was het en na een flink stuk door het wat vlakke bos met wat kleine pauzes kwamen wij met de groep aan in het iets minder vlakke deel van de tocht. 19Km op de teller dus wie maakt ons nog wat? Nou, Frank dus. Frank had de route gemaakt en dacht laat ik alle 500 hoogte meter in de laatste 5km stoppen. Het venijn zat hem in de rups, uhhh….. staart dus. Nondedju zeg wat was dat nog even aan poten maar na een aantal klimmetjes kwamen we toch echt bij de laatste afdaling en die leidde ons het bos uit en weer in de richting van het eindpunt dat zich wederom in de achtertuin van Frank bevond. Daar aangekomen zagen we allemaal blije hoofden van de achterblijvers maar ook natuurlijk van de 12km lopers die prachtige waren rondgeleid door René en Sven. René en Sven hoor ik u denken, ja Maarten was helaas ziek dus Sven moest 1 van de 2 van het olijke duo vervangen.

    De dames van Beards4life hadden inmiddels heerlijke BBQ versnaperingen gemaakt en opgewarmd zodat iedereen met een volle maag en een heerlijk drankje plaats kon nemen op een stoel. Even teken checken want in zon bos is de teek je ergste vijand dachten wij. Na een ferme inspectie  werden er een aantal aangetroffen en vakkundig verwijdert. Nu kon iedereen genieten van de rups, uhhh… rust die we verdient hadden.

    Iedereen die er was willen wij bedanken voor een mooie dag en ook bedankt voor jullie donatie.

    We gaan dit soort trails zeker herhalen alleen zal het ons ‘jeuken’ wanneer dat weer in Braamt is 😉

  • Back on track!

    Na maanden van niks kunnen organiseren en het moeten uitstellen van ons Rondje Nederland door de coronacrisis zijn we eind mei weer begonnen met het oppakken van gezamenlijke trainingen en kleinschalige events!

    En daarvoor zijn we tot twee maal toe naar de Achterhoek afgereisd, waar baardbroeder Frank allereerst een parcours uitgezet had voor de virtuele Strong Viking en twee weken later een mooie trail die we gingen voorlopen om als event te organiseren op 28 juni 2020.

    Virtual Strong Viking

    23 mei 2020 was de eerste van de Virtuele Strong Viking runs. Helaas nog geen echte, maar Frank had hem aardig benaderd door met het in zijn woonplaats Braamt gelegen Markant Outdoorcentrum te benaderen en te vragen of we hun obstakels voor een keer mochten gebruiken. Daarnaast had hij een parcours van 7 kilometer uitgezet door de Berghse bossen met lekker veel hoogtemeters, welke we 3 maal moesten afleggen. In elke ronde zaten vervolgens 16 obstakels van Markant Outdoor!

    Het was al weer even geleden dat we elkaar hadden gezien, dus het was tof om weer eens bij elkaar te zijn en gezamenlijk te sporten. Frank heeft een aardig grote tuin en dus kon iedereen ruim houden. En terwijl de vrouwen zich in de tuin vermaakten en de kinderen met de honden speelden gingen de baarden op pad. Eerst een ronde trailen door het bos, Hettenheuvel op en af, smalle paadjes, prachtig landschap, om na 7 kilometer bij de sloot achter het huis van Frank aan te komen. Lekker pootje baden door modder waar nooit iemand doorheen loopt, ja dat stinkt dan wel. Na 100 meter er weer uit, en de eerste obstakels over. Lekker in de apenhang, swing over, muurtjes, tractor banden, etc. Ja dat was voor de meeste van ons wel even geleden en zo een eerste ronde ging het nog wel ok, al liet de techniek hier en daar te wensen over.

    Ronde 2 en 3 gingen minder soepel. Het rennen hadden we wel lekker door getraind, maar de handen waren zacht geworden van het niks doen, en het uithoudingsvermogen van de onderarmen was ook gelimiteerd geraakt. Na 3 ronden lagen we dus alsnog best wel op apen gapen. Maar leuk was het wel!  Super gaaf om weer eens met elkaar modder te happen en om elkaars gestuntel te lachen. De eerste stappen waren weer gezet, op naar de volgende!

    Trail organiseren

    Omdat het toch echt wel erg mooi lopen is daar in de achterhoek, opperde Frank het idee om een trail uit te gaan zetten om weer eens wat geld op te kunnen halen voor ons doel, awereness voor depressie. Dat had met alle corona perikelen ook stil gelegen natuurlijk. Frank had al een mooi idee qua route, en wilde deze met de rest van het team lopen om te zien wat ieder er van vond. Na enige gespar via ZOOM werd besloten een trail van 12 en een van 24 te organiseren op zondag 28 juni.

    Op 7 juni kwamen we zo weer bij elkaar in Braamt om de route te gaan verkennen. De 24 dan, niet alle twee, want we dachten over de 24 toch al zo een 3 uur te gaan doen. Ritchie was er door wat nachtelijke onstuimigheden niet bij dit keer, en zo liepen we dus met 4 baarden door de bossen van Montferland. Frank had niks gelogen over de pracht van de route, want mooi is hij zeker. Leuke klimmetjes en afdalingen, een mooie los zand berg, vergezichten, prachtig bos etc. De route liep helemaal tot in Duitsland, waar we een stukje door de daar nog aanwezige loopgraven uit de eerste wereldoorlog renden. Met nog 3 kilometer te gaan leek iedereen er goed doorheen gekomen te zijn. Echter had Frank het leukste voor het laatst bewaard. Nog een paar keer goed klimmen en dalen, en de laatste restjes energie verdwenen als sneeuw voor de zon.

    Gelukkig waren er broodjes en een biertje toen we weer in Casa Buiting waren, dan ben je er snel weer bovenop. Met een beetje schaven nog hier en daar beloofd het een mooie trail te worden de 28e, dus als je kunt, zou ik zeker ook komen! Stuur dan even een berichtje naar ons via FB of Instagram of stuur een mailtje naar info@beardslife.nl

  • DX24 door Ritchie

    2 Uurtjes vanaf huis ligt het mooie Gasselte. Deze bewuste zaterdag 07-03-2020 het toneel van de DX24. De DX staat voor het terrein waar het plaatsvond: ‘Drenthe Xperience’. Een mountainbike parcours afgewisseld met strand, water en onverharde paden. 24 staat voor de tijd die de race duurde, 24 uur.

    Aangekomen in het bos parkeerden we, Ilse en ik, de auto naast René en Judith die net een kruiwagen hadden gehaald bij de organisatie om zo hun tent, eten en andere sport gerelateerde attributen te verplaatsen over het 500 meter onverharde pad naar de campingsite. Ik had alles in de bolderkar van de kids gepropt dus het was uit de caddy en we konden zo gaan lopen. Tentje omhoog, eten, aanmelden en kletsen met andere deelnemers. Vanuit ons team deden ook Frank en René mee en ook Sonja (vrouw van Frank). Maarten, Judith en Ilse waren mee als support.

    Ik had startnummer 48, dit stond ook op mijn beker die ik moest meenemen om zo na elke ronde wat te drinken te krijgen van de organisatie Run-Forest-Run. Bij het ophalen van mijn nummer begonnen ook de zenuwen, althans, dat had ik verwacht maar die kreeg ik niet. Ik was relaxed, anders dan anders. Ik had ook een plan en ik had mezelf beloofd me daaraan te houden en niet laten opfokken door de menigte of wie of wat dan ook. Dus ik was relaxed aan de start om 17.00 precies en begon mijn tocht samen met 80 andere. Wat kunnen zij, hoeveel rondes van 5 km gaan zij lopen? Elke 45 minuten start er een nieuwe ronde en ik had bedacht om telkens op 40 min binnen te komen om even te eten, drinken, piesen of andere dingen die niet onderweg konden. Ik moest mezelf dwingen om elke ronde te blijven geloven in het plan, na 5 rondes liep ik nog steeds op 40min per 5km, het dwingen was overgegaan in geloof en ik werd steeds blijer, rustiger en kon genieten van de race. Helaas kwam ik in ronde 8 terug bij de start tent en hoorde dat René en Frank beidde moesten stoppen vanwege een blessure, dit was kak en hakte een beetje in mijn gevoel maar voor hun een goede beslissing en ze konden tenslotte nu bier drinken terwijl ik rende dus ik dacht, ze redden het wel.

    Na 10 rondes kreeg ik het zwaar en moest ik weer terug naar mezelf om rustig te worden. De focus raakte weg merkte ik, ik had namelijk de grens van 50km bereikt en dat duurde al 5 uur en in plaats van mezelf boos te maken dat ik het zwaar had probeerde ik mezelf kalm te krijgen en terug op het plan te focussen. Dit werkte en goed ook. Ik kwam op 60K terecht en wist dat na de volgende ronde mijn max afstand lag, tenminste verder was ik nooit geweest. Ik liep door en had al vele zien afvallen en na 65 km zat ik in de top 20 en dat vond ik best tof. Ik had besloten om op 75 te stoppen en had dat ook uitgesproken tegen Ilse en later ook tegen Maarten en René. Het was een besluit wat ik met mijn hoofd maakte en niet uit gevoel. Ik voelde me goed en wilde dat zo houden. 10 km meer dan mijn oude record vond ik zat en wist, jezelf heel houden is nu belangrijker dan een “eens kijken hoever ik kom record’’

    Had ik de 100K gehaald? Misschien wel maar het boeit me niet. Die 100 komt vanzelf maar met de instelling van nu is de 100 dan ook niet meer belangrijk en zal ik me waarschijnlijk tegen die tijd wel afvragen of ik de 150 zou kunnen halen ooit.

    Met een goed gevoel een prachtig evenement gelopen, met vrienden die ook het beste van de dag uit zichzelf hebben gehaald.

  • 30 uur trainen in Schagen!

    Alle baarden hebben een kort stukje geschreven over hun bevindingen tijdens de training in Schagen: 30 uur non-stop trainen met 300 km op de teller! 

    Aldus René: Vrijdag ben ik al vroeg vertrokken om met Ritchie even de route voor te fietsen. Tijdens de eerste paar kilometer liep mijn voorband langzaam leeg dus de rest van het parkoers zo goed en kwaad het ging met de auto verkend.
    Ik was de enige van de baarden met 3 diensten: een halve dienst vrijdag om 15:00uur, een hele dienst zaterdag om 3:00uur en later weer een halve dienst om 18:00uur.
    Na alles op het basecamp klaargezet te hebben begonnen Maarten en ik precies om 15:00 met de monstertraining. Die 3 uurtjes vlogen voorbij mede door de gezellige medelopers die voor de nodige verbale afleiding zorgde. Om 18:00 klaar en het stokje overgedragen aan Sven. Voor mij tijd om even te douchen, sauna te pakken en lekker naar de Mac te gaan. Train4less is wat faciliteiten betreft een goede uitgangsbasis geweest.
    Geprobeerd te slapen maar dat lukt dan dus niet. Wel veel met de ogen dicht gelegen want daar rust je ook van uit. Ongeveer 45 minuten geslapen en wakker geworden in een uitgestorven sportschool.
    De start van de nightshift ging boven verwachting goed. Na lus 3 werd het allemaal wat kouder; zeker op de fiets! Ik had moeite met die temperaturen zodat ik me iets te warm ging aankleden voor het lopen. Daar kreeg ik best last van maar na wat aanpassingen ging het beter en heb ik de dienst goed kunnen afsluiten.
    Zelfde ritueel: douchen, sauna en eten. (Dit keer iets gezonder, namelijk kwark met fruit)
    Om de tijd wat te doden wat slaap ingehaald en gezellig geouwehoerd met de supportcrew.
    Start dienst 3 ging wat lastiger; wat stijve benen maar die werden gelukkig iets soepeler naarmate de ronde vorderde. Lus 2 kostte mentaal wat kracht maar het einde was in zicht. Ik kreeg wel honger maar dacht de laatste lus nog wel te kunnen doen op een lege maag. Niet dus. 2 kilometer voor de wissel kreeg ik een hongerklop en daar meteen ingespeeld doordat ik een snicker van Frank kreeg. Die heeft mij de laatste 2K er doorheen geholpen en zijn we uiteindelijk op tijd en fysiek in orde gefinished.

    De pluspunten:
    – de support die mooi diensten ingevallen heeft en nog veel meer gedaan heeft!
    – het plan wat we van tevoren bedacht hebben is haalbaar en goed uitgevoerd!
    – geen pijntjes gehad; op wat stijve benen na!

    Leerpunten:
    – eten: niet denken dat die laatste 5K zonder eten kan.
    – eerder acteren als weersomstandigheden veranderen.

    Aldus Sven:

    Mijn eerste shift begon om 18.00 uur en duurde tot 00.00 uur. Op zich de makkelijkste tijd want dat gaf mij 9 uur rust op een tijd dat ik normaal ook slaap. Ik loste René af en begon vol goede moed aan mijn rondjes. Langzaam lopen is niet echt mijn ding, en de rest van de groep maakte zich een beetje zorgen dat ik te hard zou lopen maar ik zat gelijk op een goed tempo, 6 minuten per kilometer, of 10 kilometer per uur. Als je het ritme eenmaal te pakken hebt is het goed vol te houden. Mijn collega Milan en zijn vriendin Laura waren langs gekomen om een stukje mee te rennen en fietsen en zo leerde ik gelijk wat van de omgeving, omdat Milan over elk stukje Schagen wel wat te vertellen had. Het ging lekker, en het eerst uur vloog voorbij. Ik haalde Milan over om nog een rondje mee te gaan, en zo was het tweede uur ook gezellig.

    Vanwege het herstel van Maarten rende ik de eerste ronde samen met Sonja en Ilse en de tweede met Maarten, de derde rende ik weer met Sonja en Ilse. Toen was het tijd voor Ritchie om zijn entree te maken en begon het weer overnieuw. Het was donker, koud en nat, maar ook ontzettend leuk en gezellig. Tussen 1900 en 2200 rende Sebastiaan mee, maar daarna waren Ritchie en ik alleen. Tegen half 11 zaten we halverwege ronde twee en reed Ritchie vooruit om zich voor te bereiden op de wissel. Ik had wat problemen met mijn telefoon en besloot van de gelegenheid gebruik te maken deze al rennend na te kijken. Had ik beter niet kunnen doen want ik rende bijna de sloot in. De telefoon heeft moeten wachten tot ik klaar was om middernacht.

    Klokslag 00.00 uur tikte Frank me af bij Train4less en zat mijn shift er op. Even lekker bijkomen in de sauna daar en om 01.00 uur nog even Ritchie en Frank aangemoedigd. Daarna mijn stretcher en slaapzak opgezocht om te trachten te slapen. Dit lukte maar moeizaam en dus stond ik om 07.00 uur nog moe op. Ik had maar 2 uur geslapen, maar wel 6 uur gelegen dus toch wat uitgerust.

    Pakje wite boterhammen en wat fruit en koffie dan maar, en voor ik het wist was het 09.00 uur en mocht ik weer. Ik tikte René af en startte mijn eerste ronde weer met Sonja. Helaas hadden we gelijk weer regen maar het lopen ging beter dan verwacht. Paul rende vanaf 10.00 uur twee uur met ons mee en ook Maarten liep deze rondjes zelf. Om 12 uur loste Ritchie Maarten weer af en kon ik gaan aftellen. Mijn gezin was inmiddels gearriveerd, en de jongens renden de eerste kilometer met me mee, met Michelle op de fiets er naast. Nog maar 3 ronden. De tweede ronde fietste Michelle in zijn geheel mee, wat het natuurlijk extra tof maakte. Nog even een lekker hagelbuitje en een stevige wind, wat de benen op de fiets versneld deed afkoelen. Het afwisselend rennen en fietsen was toch wel zwaar zo met die kou. Om 1500 uur was ik als eerste van de baarden klaar met mijn rondjes. Moe, voldaan en trots op iedereen die dit mogelijk maakte en mee deed.

    Aldus Ritchie:

    Vrijdag 17 januari begon als een gewone werkdag om 08.00 op de sportschool maar was het verre van. Mensen helpen, schema’s uitleggen, aansturen en plannen totdat Rene binnen kwam en de zenuwen in mijn lijf op kwamen. Rene en ik gingen die dag om 12.00 de route van 30km verkennen om deze later op de dag te gaan lopen voor onze Beards4Life trainings ronde van 30 uur. Route goed gekeurd en we gingen van start om 15.00 uur met Maarten en Rene.

    Ikzelf was om 21.00 uur aan de beurt en ik voelde me goed. Pang! En ik mocht weg. Mijn eerste 30K samen met mijn grote broer Sven die inmiddels aan zijn laatste 30 begonnen was. Het ging lekker maar de regen, wind en bij tijd snijdende kou zorgde voor wat zware omstandigheden. Inmiddels einde rondje 3 en dus werd Sven afgelost door Frank. Frank is steady en dat helpt mij enorm maar toch richting de 50K begon mijn emotie wat te schommelen en zat ik in een dalletje.  Gelukkig ging Ilse op de fiets mee 2 rondjes en bracht ze afleiding. Einde ronde 6 en ik was klaar om 03.00. Eiwitten, douchen, nog wat eten en slapen (2.5 uur ongeveer)

    18 januari 09.00 opgestaan van ons iets wat harde ondergrond (de grond)en bij de rest in de lounge van de sportschool gevoegd om om 12.00 uur mijn tweede 60K te starten. Ik voelde me klote en dat heb ik kunnen oplossen door veel te eten. Alles op mijn pad heb ik vermaalt met mijn kiezen en voelde voor de start heerlijk. Pang voor de 2de keer en ik was weg. Wederom de eerste 30 met big brother en de tweede 30K met Senior. Heerlijk gelopen en nog beter is dat mijn lijf goed voelt. Met dank aan mijn support Ilse goed gegeten en gedronken. Zo trots om te zien dat alle 5 de baarden hard trainen en zoveel effort erin stoppen zodat we dit tot een succes gemaakt hebben en Rondje Nederland gaan nailen. De dames van de support zijn onmisbaar is gebleken en het voelt zo goed dat zij ook volledig meegaan in het proces. Ook de mensen die meeliepen/fietste als support waren een goede kracht. Zoveel support en aandacht voor ons project zorgt ervoor dat ik nog meer gedreven ben om er nog meer uit te halen.

    Bedankt!

    Aldus Frank:

    Vrijdagochtend om circa 14:00 uur kwamen Sonja en ik aan in Schagen bij sportcentrum Train4less. Na iedereen te hebben begroet  en een bak koffie was daar om 15:00 uur dan de start van onze 30 uur durende training.

    René en Maarten beten de spits af en toen was het voor mijn wachten, wachten en wachten want ik ging me eerste sessie pas lopen om 0:00 uur. Om 23:30 was het zo ver, ik trok me kleding aan en maakte de rest van de spullen en rantsoen klaar voor de aankomende 6 uur training. Om 0:00 uur kwamen Ritchie en Sven eraan en had Sven zijn dienst erop zitten en nam ik zijn plek in, en wat schetsen me verbazing er liep zelfs iemand mee en dan ook nog 3 uur lang. Die 3 uur vlogen voorbij en ik voelde me goed ondanks het zeer late tijdstip.

    Om 3:00 uur zat de shift van Ritchie er op en kwam René me vergezellen, in de eerste ronde liep er ook nog iemand mee maar in de 2e en 3e ronde niemand, en het was stil, doodstil, je hoorde af en toe wat vogels, die opgeschrikt werden door onze aanwezigheid maar voor de rest niets en het was gewoon genieten van het samen lopen/fietsen. De nacht vloog voorbij en na 6 uur lopen/fietsen was ik klaar en voelde me best nog goed.

    Me 1e shift zat erop en nu wachten tot 15:00 uur voor me 2e en laatste shift. In deze periode wat proberen te slapen maar dat ging niet echt en door de toestroom van vele meelopers en bezoekers vloog de tijd voorbij en kon ik beginnen aan me 2 shift tot 21:00 uur. Ook deze liep geweldig en eindelijk kon ik Schagen bij daglicht bewonderen maar bij ingang van de laatste 3 uur moest de hoofdlamp weer aan.

    De shift liep wonderbaarlijk goed, het enigste pijntje wat er was , was toch wel de zadel die je begon te voelen.

    En dan is het bijna zover de laatste kilometer, je loop weer richting de sportcentrum en dan zie je en hoor je je teamleden want iedereen weet we ZIJN KLAAR.

    30 uur lang hebben 5 baarden die afzonderlijk van elkaar trainen, dus iedereen op zijn eigen manier, daar samen met de vrouwen iets gedaan wat als een geoliede machine liep en waar iedereen zeer trots op mag zijn.

    5 mannen,5 vrouwen dat is Beards4life

    Groetjes Frank

    Fotocredits: Mantis Photography

  • Frank vertelt: Hoe belandde ik in rondje Nederland?

    Om dit te beantwoorden moet ik een tijdje terug in het verleden. Al me hele leven doe ik aan sport, in me jeugdjaren natuurlijk voetbal maar door een blessure aan de knie noodgedwongen gestopt. Het mountainbiken was toen een sport in opkomst en ik raakte hier door gepassioneerd en reed toen in 1999 en 2000 zelfs mee op het NK in de funklasse.

    Het hardlopen ben ik op jonge leeftijd gaan ontdekken door onze gymleraar Sammie Derksen, van hem moesten we minimaal 1 keer per week met de gymles een veldloop doen, lekker vanuit het school zo het Montferlandsebos in. Ja toen had je de benaming trailrun nog niet. Na jaren het lopen op een laag pitje te hebben gehad, leerde ik in 2013 mijn vrouw Sonja kennen en door haar ging ik weer meer lopen omdat zij dezelfde interesse in het lopen had. We deden aan vele regionale wedstrijden mee en we gingen ons ook steeds meer verdiepen in onze tijden en paste daar onze trainingen op aan. Maar na een paar jaar kwam ik wel met het gevoel dat ik wat anders wilde, meer spanning in het lopen, meer uitdagingen en dat vond ik in de trailruns, tot ik in 2016 via een toenmalige vriendje van me dochter de Mudrun ontdekte. Ik zag hun foto,s en filmpje en dacht bij mezelf dit is ook wel wat voor ons, en zo schreven we ons in Oktober 2016 voor onze 1e Strong Viking obstakelrun en dan ook meteen voor de 19km in.

    Mensen wat was dat afzien, het lopen ging wel maar de obstakels waren echt obstakels voor me, maar wat was ik verknocht aan deze tak van sport. Er volgde vele runs hierna, en ook leerde ik steeds meer mensen kennen mede ook dankzij sociale media. Hierdoor kwam ik voor het eerst in contact met Maarten, René, Ritchy en Sven, eerst via Facebook maar al heel snel op de diverse runs die er waren in 2017 en 2018, zo was er de 24H van MudMaster en de Ultra van Strong Viking waar je deze baardmannen steeds weer zag presteren.

    In juni 2019 maakte deze mannen bekend via Facebook dat ze iets van plan waren en er volgende vele reactie hierop waaronder ook van mij, ik dacht namelijk dat hun doel voor 2020 de 24 h Ultimate Warrior obstacle run was en dat klopte maar was niet wat ze bedoelde.

    Op 9 juni kreeg ik in de avond van René een appje of ik open zou staan voor een endurance uitdaging en ik was meteen vol aandacht want zoiets spreekt me ontzettend aan dus ik vroeg wat de bedoeling was en hij vertelde me over hun plan Rondje Nederland. Ik hoefde niet echt lang na te denken over of ik het zou doen want ik was echt opzoek na een uitdaging en dan is dat Rondje Nederland zeker.

    Ook het doel wat aan deze ronde was gekoppeld sprak me enorm aan, ik heb zelf een druk leven en dan is lopen voor mijn echt een ontspanning. Ik hoor vaak zat van mensen “je werkt een hele dag zwaar en dan ook nog lopen” maar door dat lopen kan ik me hoofd lekker leeg maken en voel ik me daarna vol energie.

    Ik voel me dan ook zeer vereerd om met deze 4 kanjers straks deze geweldige enorme uitdaging te doen.

    Fotocredits: Sanne Mallant en Judith de Vos

  • Ilse schrijft: “Meedenken als supportcrew!”

    Een tijd geleden kwam Ritchie na zijn rondje hardlopen thuis met een idee, “ He Ils weet je wat me leuk lijkt om een rondje Nederland te gaan rennen tegen depressie””  maar omdat dat hij ongeveer na elk rondje thuis komt met een ander idee was mijn reactie “ Oke is goed Ritch”

    Niet wetende dat hij dit plan ook daadwerkelijk voort zou zetten en ook nog eens nog 4 baarden zo gek zou krijg om met hem mee te lopen zijn we nu toch al een aardig eind op weg in het hele rondje Nederland verhaal.

    Thuis hadden wij het er met z’n 2en al een paar keer over gehad hoe dat dan moest maar toen we voor de alle eerste keer met alle baarden en vrouwen bij elkaar kwamen was het al snel duidelijk dat het klein houden niet eens echt een optie was.

    Maar ja wat ga je dan doen als een “plannetje” in je hoofd ineens een heel groot evenement wordt?

    Wat en wie heb je daar allemaal bij nodig?  In de afgelopen vergaderingen is wel duidelijk geworden dat er heel veel bij komt kijken.

    De “baarden” zullen moeten trainen tot ze er eigenlijk misschien helemaal geen zin meer in hebben, blijven lopen en ook blijven fietsen.

    Ik (en ik denk dat dit voor alle vrouwen geldt voor hun partner) probeer zoveel mogelijk mee te denken met Ritchie zijn training schema, een drukke week? Dan rij ik alvast met de auto en de spullen naar de sportschool en gaat Ritchie alvast hardlopend vooruit. Te weinig tijd voor krachttraining? Toch nog even samen kritisch naar de week kijken of er nog gaatjes zijn zodat hij toch aan zijn trainingsuren komt. 

    Om 07:00 beginnen? Dan gaan we tegenwoordig samen op de fiets naar ons werk zodat Ritchie meteen zijn training te pakken heeft en ik vind het gewoon gezellig om mee te fietsen.  Zelf heb ik het hardlopen weer opgepakt gewoon omdat ik in elk geval wil kunnen hardlopen als Ritchie er tijdens zijn rondje Nederland door heen zit en mij nodig heeft.

    Door ons drukke werk, de trainingen en ook nog privé  is het soms even  zoeken naar de meest praktische oplossingen maar dit gaat ons gelukkig meestal goed en zonder al te veel moeite af.

    Tot aan het Rondje Nederland daadwerkelijk begint zal ons leven hier in zekere zin wel om draaien, misschien klinkt het voor buitenstaanders als een enorme opgave maar voor mij is het dat is geen enkele moeite, al moet ik op sommige dagen wel even schakelen omdat er toch nog iets veranderd in de planning

    Waar Sven, Maarten, Rene, Frank en Ritchie het gezicht zijn van Beards4Life zijn, zijn wij Michelle, Patricia, Judith, Sonja en ik de supportcrew die elke wedstrijd aan de zijkant en vol trots bij de finish staan en dat zal na dit rondje niet anders zijn

  • Maarten schrijft: Ik negeerde mijn lichaam volledig en voelde me zo klote!

    Nee joh ik voel me prima, dat overkomt mij niet want ik pas goed op.. Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen mijn vader, die al jaren mijn loopschema’s maakt en mij altijd wakker houdt als het gaat om op mezelf te passen. Hoe voelen je spieren, hoe voel jij je, hoe voelt de training, hoe voelt…..

    Ik ga geen tranentrekkend verhaal schrijven over wat mij de afgelopen maanden heeft bezig gehouden, maar het is een stevige leerschool dus misschien daarom voor vele van waarde..

    Vele kennen mij als sportief, iemand die weinig motivatie nodig heeft om in beweging te komen. Ik vind sporten gewoon leuk! Dus ik loop graag hard, doe regelmatig tot vaak mee aan obstakel runs, probeer regelmatig te boulderen en pak daarnaast ook mijn krachttraining o.l.v. van onze personal beul 😉

    Alles gebalanceerd met normaal goed eten en regelmatig een “beetje” zondigen in de vorm van een burger en een biertje (want ik ben ook een bourgondiër).

    Op deze manier hebben René en ik in 2018 met alle (7) Iron Vikings, een paar OCR series wedstrijden van 19km, de OCR marathon, OCR World Finals, de Ultra Viking en daarnaast nog met de Mudmaster 24h games, wat kleinere runs, Europees Kampioenschap en het Wereldkampioenschap meegedaan. Al met al vrij druk in de jaarplanning.

    Voor seizoen 2018 – 2019 hadden we andere gedachten: we wilden de focus verleggen van de lange afstand naar de kortere afstand van 19km en daarbij proberen de snelheid te verhogen. Dus training aangepast, her en der adviezen ingewonnen en gaan met die banaan. Dit begon eigenlijk al vrij direct na het WK van 2018.

    Kanttekening: Ik heb in november/december wel een gepaste rustperiode ingelast voor het lopen om even bij te komen van al het geweld dat ik op m’n lichaam had toegepast: een 2 maanden relatieve rust waarin een gepaste lagere hoeveelheid trainingsarbeid ervoor zorgde dat ik lekker bijkwam van een druk seizoen. Om vervolgens in januari “echt” de draad weer op te pakken.

    De plannen voor het jaar waren gemaakt: Ik zou alleen focussen op OCR Series waarbij de OCR Marathon als hoogtepunt in de agenda stond, hierna EK en WK.

    Vrij overzichtelijk 😉 

    Waar ging het mis dan?

    Tot en met de OCR marathon (11 mei) ging eigenlijk alles goed, snelheid begon te komen en ik werd sneller en sterker. Deze wedstrijd uitgelopen op een pittig parcours in een (voor mij) zeer acceptabele tijd van 5 uur en 12 minuten. Alhoewel ik op dat moment baalde als een stekker, want ik had op een tijd onder de 5 uur gemikt, kan ik er nu op terug kijken met een tevreden gevoel.

    25 mei was een OCR series wedstrijd van 19km in Wächtersbach, Duitsland. Deze race ging redelijk al merkte ik dat ik nog niet helemaal hersteld was van de marathon 2 weken eerder..

    Daarna ben ik op 31 mei naar Frankrijk vertrokken voor een weekje in de Franse Alpen voor Alpe d’HuZes. Om mij hier op voor te bereiden ben ik gedurende de week lekker met mijn pa een paar keer wezen fietsen geweest en ben ik op 4 juni 1x de berg op gerend (14km gemiddeld 8%, ongeveer 1100m D+). Voelde prima en ging dus lekker. 2 Dagen later was AD6 en ben ik voor het goede doel 3x omhoog gerend. Op de dag zelf dus bij elkaar 42km bergop met een goede 3300m D+. De dag was lang, maar alles was goed gegaan, wel had ik veel last van mijn voeten en was ik wel echt moe. Nu ben ik het niet gewend om zulke afstanden op asfalt te lopen, laat staan berg op, dus niet zo gek zou je denken. Daarnaast had ik ook een verklaring voor  de pijn in mijn voeten: Ik ben op hele slechte schoenen de berg op getetterd (ze waren al een paar 100km op) en de vermoeidheid: duh! berg op gerend..! Dat dacht ik tenminste, achteraf waren dit de eerste tekenen. Volgende dag hebben we ingepakt en zijn we naar huis vertrokken, zaterdag eind van de middag thuis gekomen en uitgepakt.

    Zondagochtend een rustige ½ krachttraining in de sportschool gedaan en maandag ben ik met René en een aantal van zijn collega’s een rondje door het Haarlemmermeerse bos gaan lopen. Het tempo lag niet hoog, de afstand was maar een km of 7 maar ik moest alle zeilen bijzetten om het gezelschap bij te houden en voelde me aan het einde niet heel lekker. Ik ben er vanuit gegaan dat dat kwam omdat ik net Alpe d’HuZes gelopen had en dat ik nog niet hersteld was, achteraf was dit het tweede signaal.

    De dagen er op niets gedaan om te (proberen te) herstellen, maar zaterdag 15 juni (9 dagen na AD6) was het tijd voor de OCR World Finals van Strong Viking. Volle moed aan de start gestaan, maar vlot na de start voelde ik al dat ik niet de energie had om vol te gaan. Ik heb alles eruit geperst wat ik in me had, uiteindelijk een hele slechte pot gelopen en nadat ik finishte begon ik buikkrampen te krijgen en werd ik misselijk. We zouden die avond met een aantal andere lopers gezellig op de camping een potje bier drinken en wat bbq-en. Zij wel, ik niet: ik kon niet meer en moest ziek naar bed.

    Volgende ochtend met de collega’s van René met veel pijn en moeite toch nog een keer de 19km beast volbracht.. Onderweg veel gedacht aan opgeven, maar tegen beter weten in uiteindelijk toch uitgelopen.. Oh wat voelde ik me goed, ik had het zo naar mijn zin… Niet dus!

    26-29 juni was het OCR EK in Polen. Ik had er “veel” zin in. Ook had ik nog steeds last van mijn voeten (van de Alpe d’HuZes) en had ik inmiddels al 3 weken spierpijn in mijn dijbenen. Hoewel ik vooraf al twijfelde ben ik vol enthousiasme begonnen aan de verschillende races in Polen: 3K op donderdag, 15k op vrijdag en de Team race op zaterdag maar mijn prestaties leken (achteraf) helemaal nergens op: geen snelheid en geen kracht dus ik kon amper blijven hangen en ben ik dus zonder bandjes naar huis gegaan. De bandjes krijg je / mag je houden als je alle obstakels in een race haalt. Die zijn eigenlijk meer waard dan de medailles die iedereen krijgt. Inmiddels had ik ook andere fysieke klachten, die ik voor het gemak maar negeerde want we zijn tenslotte geen pieperts.

    Vanaf dat moment werd alles alleen maar erger, ik negeerde mijn lichaam volledig. Ik voelde me totaal klote, sliep nog maar weinig (slapeloze nachten), voelde me gejaagd, had last van mijn voeten, constante spierpijnen, last van mijn darmen, was vermoeid tot in het extreme en prikkelbaar.

    Dat is hoe ik me voelde, maar liet het doorslepen omdat ik dacht: het is vanzelf gekomen en zal ook vanzelf wel weer weg gaan. Dus ik bleef gewoon door trainen en ondertussen volhouden dat alles prima was en dat alles goed ging. Gelukkig voor mij was het zomerstop op OCR gebied na het EK.

    Tijdens die zomerstop ben ik wel even bezig geweest met al mijn klachten, maar alles kon ik voor mezelf uitleggen:

    • pijnlijke voeten: alped’huzes
    • slecht slapen: slecht bed, nieuw matras
    • spierpijn: hoorde er inmiddels bij
    • last van mijn darmen: voeding
    • vermoeidheid: slapeloze nachten.

    De zomervakantie kwam en ging voorbij, hele fijne vakantie gehad waarin ik in 3 weken 6 keer gelopen heb en verder genoten van gezin en omgeving. Ondanks dat mijn klachten niet verdwenen waren heb ik na mijn vakantie (17 augustus) toch de normale training weer opgepakt. Ik werd vermoeider en de trainingen werden slechter. Tot ik op donderdag 29 augustus een rondje van een paar km in het schema had staan en deze af moest breken omdat ik gewoon niet meer kon.

    Twee dagen later stond ik met René aan de start van de OCR Series in Gent. 19km over een mooi parcours in België. We vlogen dit aan als trainingsronde, maar waar René achteraf aangaf lekker gelopen te hebben moest ik toegeven dat ik niet harder had gekund en toen ik in de nacht van zondag 1 op maandag 2 september weer wakker in mijn bed lag kwamen de puntjes ineens bij elkaar: zou het zo zijn dat ik overtraind ben? Ik wist niet precies hoe dit er uit zag, had wel wat gelezen en gehoord en wist zodoende een beetje hoe overtraind zijn er uit zag.

    Vervolgens ben ik het gaan googlen (je moet toch wat als je niet slaapt) en kwam uit op de website van sportzorg hier staat vrij helder op wat overtraind zijn inhoud, waar je last van kunt hebben en wat de gevolgen kunnen zijn….

    Na de nodige gesprekken met mijn vrouw en vader heb ik besloten om direct en volledig de rem op alle sportieve activiteiten te gooien en de huisarts te bellen (die natuurlijk op vakantie was op dat moment), de volgende dag kon ik wel bij mijn fysio terecht voor raad en advies. De eerste dagen daarna waren volledig ruk, mentaal zat ik er aardig doorheen. Voelt als opgeven terwijl je weet dat je zo niet verder kan maar omdat we volgend jaar een mooi rondje Nederland gaan lopen is NU het moment om wat aan de klachten te doen. Week nadat ik voor mezelf de conclusie getrokken had kwam ik bij de huisarts, gesprek gehad en doorverwezen naar de sportarts. Weer een week later mocht ik daar mijn verhaal doen en het antwoord was: probeer jij expres jezelf te slopen? Inmiddels had ik zelf ook de nodige onderzoek gedaan en was ik vrij zeker van mijn zaak, de sportarts kwam tot dezelfde conclusie en verder met weinig vernieuwende zaken. Wel mocht ik wat simpele oefeningen en trainingen doen zolang het maar niet op trainen lijkt , de eventuele oefeningen alleen met eigen lichaamsgewicht en uit gaan van het principe “niks moet”. Uiteraard heb ik dat met 2 handen aangegrepen om in ieder geval 1x per week te blijven boulderen. Voelde goed. Ook ben ik naar de fysio gegaan om te vragen wat dan de simpele oefeningen zijn die ik kan doen.

    Op het moment dat ik dit schrijf ben ik inmiddels weer 4 weken verder (ruim 6 weken vanaf het moment dat ik de handdoek in de ring heb gegooid). Ik heb een OCR series wedstrijd en het Wereldkampioenschap Obstakel Racen over moeten slaan, daar afscheid van nemen doet ook even pijn, maar ik ben daar nu helemaal ok bij. Ik ben vorige week weer bij de sportarts geweest voor een inspanningstest en daaruit kwam dat veel weer op de goede weg is. Ik voel dat lichaam en geest weer in balans komen; ik slaap weer behoorlijk, de spierpijnen en blessures trekken langzaam weg. Het enige dat nu nog niet orde is, is de energie. Ik ben bij een korte inspanning snel moe, maar niet meer gebroken en zo merk ik dat ik langzaam uit het dal aan het kruipen ben. Sportarts gaf aan dat ik op tijd aan de handrem getrokken heb en de dingen die ik gedaan heb sinds ik gestopt ben met sport goed gedaan heb: combinatie van rust en informatie inwinnen, en een rustige opbouw naar lichte activiteit om dit op termijn weer om te zetten in duursport wat ik zo graag doe.

    Deze periode doet mij veel: fysiek en mentaal ga je door een dalletje. Feit en conclusie is dat ik dit mezelf aangedaan heb door niet goed op mezelf te passen. Of in ieder geval niet toe te willen geven dat je op enig moment ook dingen niet moet doen, ook niet als ze echt heel leuk zijn!

    Het is dus ook een leerschool: ken je lichaam en vooral ACTEER OP DE SIGNALEN die je krijgt als je lichaam aangeeft dat het genoeg is geweest: VOEL.

    Daarbij heb ik een aantal toppers om me heen die mij helpen door deze periode heen te komen: Machiel, vriend en fysio bij praktijk FysioExpert, mijn vader die al jaren voor mij in de weer is met mijn loopschema’s: DE reden dat ik kan lopen wat ik wil, mijn vrouw die mij altijd steunt in alles wat ik doe (soms met wat broodnodig tegengas 😉) en natuurlijk mijn vriend René met wie ik veel van deze kattenkwaad uithaal naast de nodige bourgondische momenten 😊.

  • Ritchie schrijft: Leuk zo’n uitdaging maar wat een werk!

    In maart 2019 bedacht ik in grote lijnen de Beard4Life actie maar realiseerde mij toen niet wat er bij komt kijken. Zowel in de organisatie ervan als wel persoonlijke aanpassingen/uitdagingen.

    Waar ik eerder 4x per week ging sporten werd ik genoodzaakt om deze frequentie op te schroeven om het doel te halen volgend jaar. Van 4 naar 8x per week, 4x lopen en 4x krachttraining/stretchen. Op zich prima te doen, je maakt wat tijd vrij en gaat aan de gang, toch? Juist en daar zat dus het probleem. Ik dacht er te makkelijk over en verloor dus een aantal dingen uit het oog. Mijn werk is best druk en intensief qua lichaamsbelasting (15000 stappen per dag)en meer sporten betekent meer eten en privé zijn er ook nog mensen die aandacht van mij willen en verdienen

    Oké, die eerste is op te vangen door idd gewoon tijd te maken en tussen de bedrijven door te sporten. Van de sportschool naar huis rennen of juist naar de sportschool toe. Om de dag rennen en om de dag krachttraining en 1 dag niks, nou ja weinig. Ging lange tijd goed maar toch brak het me op en ik snapte niet waarom. De zin nam af en ik skipte trainingen wegens gebrek aan motivatie. Herstel duurde langer en ook hierdoor begon ik te skippen en de trainingen die ik wel deed die gingen nergens over. Hoe kon dit nou?!? Was het mijn werk? Te veel uren en stress? Ben ik hier niet voor gebouwd of was nou juist mijn opbouw niet goed geweest naar de huidigetrainings frequentie? Minder trainen, lagere intensiteit van de trainingen, eigenlijk veel geprobeerd totdat ik een stap terug deed en van een afstand ging kijken.

    Nondeju!!! Ritch heb je dan niks geleerd in je opleiding?

    Het bleek mijn eet patroon te zijn. Ik at te weinig/verkeerd. Als je meer gaat sporten moet je wel die energie aanvullen en zorgen dat je de juiste vitamines en mineralen binnen krijgt. De fruitshake in de morgen is aangevuld met 250 gram groenten en een schep extra calorieën en plantaardige amino’s. Mijn ontbijt ging van 200 calorieën naar 500 en dat was een goede stap in de richting. Ik moest van ongeveer een calorie verbruik van 3000 naar 3800 per dag en dat was en is dagelijks een uitdaging. Door ook meer tussendoor te eten kom ik nu aardig in de buurt van de benodigde calorieën

    Alles moet kloppen wanneer je een uitdaging aangaat zo groot als die met Beards4Life in 2020. Je hoofd op orde maar ook lichamelijk, trainingen, privé, eten, en werk zijn allemaal factoren die in balans moeten zijn.

    Die balans vinden is een uitdaging op zich.

  • 3, 2, 1 WE ZIJN LIVE!

    Meeting 4 vond weer plaats in Hilversum en dit keer mochten we eindelijk bekend maken wat we nu precies gaan doen volgend jaar juli. Dat gebeurde zelfs twee keer, want we gingen eerst live op Facebook en een uurtje later ook nog eens op Instagram.
     
    De heren probeerde dit uiteraard zo professioneel te doen, maar de kijker zal opgevallen zijn dat er her en der een lachje onderdrukt werd. We nemen het maar mee als positief, want als je straks 7 tot 8 dagen, 24 uur per dag, met elkaar opgescheept zit, heb je wel wat humor nodig. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor de mannen, maar ook wij, de dames van de supportploeg, gaan een pittige week te gemoed.
     
    Nou heb ik (Judith), Rene al eens een week lang moeten volgen tijdens de “Tour for life” een aantal jaar terug. Maar persoonlijk vrees ik toch al een beetje de wissel diensten die gedraaid gaan worden, hoe gaat mijn lichaam dat vinden? En dan hoef ik niet eens te rennen! 
     
     
    Maar terug naar de mannen en hun doel, want ook die hebben we natuurlijk bekend gemaakt; lopen voor meer awareness voor depressie en we willen voor dat doel ook geld ophalen voor de Hersenstichting. 
    Het was fijn te lezen op Facebook en Instagram dat veel mensen daar zeer positief op reageerden. Op de sponsor pagina  is zelfs al geld gestort door een aantal mensen! Hulde en Lof. We hopen volgend jaar natuurlijk op een mooi bedrag uit te komen.
     
     
    Uiteraard hebben we tijdens deze meeting ook weer van alles besproken; onze social media zoals onze website, zijn helemaal klaar. Hulde en lof op dit vlak voor Michelle die dit allemaal in elkaar heeft gedraaid, en daarnaast ook nog eens bezig is met potentiële sponsoren.
     
    Verder hebben we een nieuwe fotoshoot gedaan, want van Sport_Balance.nl hebben de mannen hun eerste shirtjes met logo mogen ontvangen. Ondergetekende heeft zich in wat bochten moeten wringen voor het perfecte plaatje, maar het heeft weer wat mooie shots opgeleverd, maar dat kan bijna niet anders met deze 5 bebaarde mannen..
     
     
    Over een maand hebben we weer een nieuwe meeting, hopelijk dan weer veel positief nieuws! Tot die tijd, hou onze social media in de gaten voor alle updates.
     
    Groetjes Judith 
  • Doneren kan hier!

    Beards4Life rent een rondje rond Nederland tegen depressie. We hebben ons verbonden aan de Hersenstichting. 

    Doneren kan via deze link: Beards4Life rent voor de Hersenstichting

    Uiteraard zijn wij enorm blij met elke euro die we voor dit goede doel kunnen ophalen maar willen we ook awareness vragen voor mensen met een depressie. Wij lopen dan ook symbolisch aan de grens van Nederland voor mensen die elke dag toch over deze grens heen gaan. 

    Elke euro is welkom! We zullen tijdens ons rondje Nederland die van start gaat op 3 juli 2020 ook mogelijkheden creëren om makkelijk te kunnen doneren om zoveel mogelijk geld op te halen!