Het Team

  • Werkdruk en sporten?


    Sporten is voor vele mensen een uitlaatklep om lekker te ontspannen, aan je lichaam en conditie te werken en voor sommige is het een passie. Sporten doe je in teamverband of individueel en hoeveel uren stop je erin om je doel te behalen. Sport je in teamverband , dan heb je vaak vaste trainingsavonden en wedstrijddagen. Sport je individueel dan kun je zelf je tijd indelen wat vaak wel een voordeel is. Maar wat nu als de werkdruk op je werk of door je bedrijf toeneemt wat dan?


    Over deze vraag wil ik jullie meenemen in mijn persoonlijke verhaal.
    Ik mag me hele leven al graag sporten, in mijn jeugd meer in teamverband maar later toch alleen nog maar individueel. Hardlopen is mijn passie en vanuit daar ben ik mijn grenzen gaan verleggen op crosscountry, OCR/ survival en trailrunning. Ook mag ik graag wielrennen en mountainbiken. Wil ik een beetje meekomen tijden de wedstrijden dan moet ik daar redelijk wat uurtjes instoppen zoals hardlooptraining, krachttraining en survivaltraining, dan zit ik toch al snel aan 4 avonden in de week. In 2019 kwam er een nieuwe doel bij in de vorm van Beards4life met het Rondje Nederland. Dit bracht mij dat ik anders moest gaan trainen dus meer op duurvermogen en minder op explosiviteit, wat betekend dat mijn trainingstijd van ca. 7 á 8 uur in de week moest gaan naar ruim daarboven. De avonden blijven redelijk gelijk maar de duur van die trainingsavonden werden verlengt.

    Ik ben eigenaar van een aannemersbedrijf die zijn omzet haalt uit het verbouwen en renoveren van woningen. Doordat het een eenmanszaak is werk ik overdag mee op de bouwplek en verzorg ik in de avonduren en of op zaterdag/zondag de administratie zoals calculeren, begrotingen maken, facturatie en de boekhouding. Gelukkig doet mijn vrouw Sonja een grote deel van de boekhouding wat mij dus een aantal uren tijd bespaard. De laatste jaar is er in onze sector een enorme toename wat natuurlijk geweldig is maar tevens ook problemen met zich mee brengt door een groot te kort aan vakmensen waardoor de werkdruk in kleine bedrijven in onze sector toeneemt. Dit betekent voor mij dat er steeds meer werk binnen komt, maar ook steeds meer aanvragen, dus ook meer avonduren op kantoor om offertes te maken en werkbezoeken in de avonduren. Dat is natuurlijk zeer goed voor het bedrijf maar kost ontzettend veel tijd buiten de normale werkuren om. Dit heeft natuurlijk gevolgen op mijn dagelijkse leven en moet ik keuzes gaan maken.


    Door deze werkdruk wordt mijn tijd om te gaan sporten vaak ontnomen omdat ik niet echt een vaste planning kan maken in me trainingsuren. Omdat sporten voor mij een zeer grote uitlaatklep is en voor ontspanning zorgt. Nu ik minder sport merk ik dat ik mij geestelijk anders voelt als voorheen. Ik betrap me erop dat ik veel nadenk over ”of ik nog wel kan presteren” hoe veel snelheid ben ik verloren, heb ik nog wel voldoende gripkracht, enz enz. dit maakt me soms vrij angstig om dat ik weet dat ik te weinig train. Ook voel ik me daardoor vaak schuldig naar mezelf toe, vooral als ik die spaarzame uurtjes die ik wel had kunnen gebruiken om even toch een loopje te doen niet benut omdat mij motivatie weg is. Natuurlijk speelt Covid19 ook een zeer grote rol betreffende de motivatie. Gelukkig komt ons Rondje Nederland dichterbij en dat motiveert me enigszins weer om toch door te gaan.
    Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal en hoe gaan jullie hiermee om?

    Met sportieve groet, Frank buiting

  • Rondje Nederland gaat dit jaar NIET door! Op naar 2021!

    Lieve volgers,
     
    We zitten allemaal in dezelfde situatie. Het coronavirus zet ons leven even op stil en zorgt ervoor dat we heel anders over dingen moeten nadenken. Voor ons was Rondje Nederland de ultieme uitdaging van 2020.
    Wij hebben besloten rondje Nederland uit te stellen naar de zomer van 2021. De reden dat we tot dit besluit zijn gekomen is omdat we ons beperken in ons doel als we het nu door laten gaan en de veiligheid niet kunnen waarborgen. Ons doel is awareness creëren tegen depressie en dat doen we samen met jullie! Door jullie te ontmoeten, met jullie te rennen en jullie als support dadelijk langs de kant te zien. Wij willen dit Rondje Nederland met zijn allen doen! En dus gaat rondje Nederland zeker nog door alleen dan in 2021!
     
    In de tussentijd zal Beards4Life natuurlijk niet stil zitten en hebben we nu nog meer tijd om alles voor te bereiden. Uiteraard hebben we jullie hulp hier nog steeds keihard bij nodig. Dus blijf ons volgen, we blijven jullie helpen en stimuleren waar we kunnen en willen Rondje Nederland samen tot een enorm succes gaan maken.
     
    Voor nu, blijf allemaal gezond en veilig, laten we zorgen voor elkaar! We hebben elkaar nu harder nodig dan ooit!
     
    Tot snel,
    Beards4Life
  • Frank vertelt: Hoe belandde ik in rondje Nederland?

    Om dit te beantwoorden moet ik een tijdje terug in het verleden. Al me hele leven doe ik aan sport, in me jeugdjaren natuurlijk voetbal maar door een blessure aan de knie noodgedwongen gestopt. Het mountainbiken was toen een sport in opkomst en ik raakte hier door gepassioneerd en reed toen in 1999 en 2000 zelfs mee op het NK in de funklasse.

    Het hardlopen ben ik op jonge leeftijd gaan ontdekken door onze gymleraar Sammie Derksen, van hem moesten we minimaal 1 keer per week met de gymles een veldloop doen, lekker vanuit het school zo het Montferlandsebos in. Ja toen had je de benaming trailrun nog niet. Na jaren het lopen op een laag pitje te hebben gehad, leerde ik in 2013 mijn vrouw Sonja kennen en door haar ging ik weer meer lopen omdat zij dezelfde interesse in het lopen had. We deden aan vele regionale wedstrijden mee en we gingen ons ook steeds meer verdiepen in onze tijden en paste daar onze trainingen op aan. Maar na een paar jaar kwam ik wel met het gevoel dat ik wat anders wilde, meer spanning in het lopen, meer uitdagingen en dat vond ik in de trailruns, tot ik in 2016 via een toenmalige vriendje van me dochter de Mudrun ontdekte. Ik zag hun foto,s en filmpje en dacht bij mezelf dit is ook wel wat voor ons, en zo schreven we ons in Oktober 2016 voor onze 1e Strong Viking obstakelrun en dan ook meteen voor de 19km in.

    Mensen wat was dat afzien, het lopen ging wel maar de obstakels waren echt obstakels voor me, maar wat was ik verknocht aan deze tak van sport. Er volgde vele runs hierna, en ook leerde ik steeds meer mensen kennen mede ook dankzij sociale media. Hierdoor kwam ik voor het eerst in contact met Maarten, René, Ritchy en Sven, eerst via Facebook maar al heel snel op de diverse runs die er waren in 2017 en 2018, zo was er de 24H van MudMaster en de Ultra van Strong Viking waar je deze baardmannen steeds weer zag presteren.

    In juni 2019 maakte deze mannen bekend via Facebook dat ze iets van plan waren en er volgende vele reactie hierop waaronder ook van mij, ik dacht namelijk dat hun doel voor 2020 de 24 h Ultimate Warrior obstacle run was en dat klopte maar was niet wat ze bedoelde.

    Op 9 juni kreeg ik in de avond van René een appje of ik open zou staan voor een endurance uitdaging en ik was meteen vol aandacht want zoiets spreekt me ontzettend aan dus ik vroeg wat de bedoeling was en hij vertelde me over hun plan Rondje Nederland. Ik hoefde niet echt lang na te denken over of ik het zou doen want ik was echt opzoek na een uitdaging en dan is dat Rondje Nederland zeker.

    Ook het doel wat aan deze ronde was gekoppeld sprak me enorm aan, ik heb zelf een druk leven en dan is lopen voor mijn echt een ontspanning. Ik hoor vaak zat van mensen “je werkt een hele dag zwaar en dan ook nog lopen” maar door dat lopen kan ik me hoofd lekker leeg maken en voel ik me daarna vol energie.

    Ik voel me dan ook zeer vereerd om met deze 4 kanjers straks deze geweldige enorme uitdaging te doen.

    Fotocredits: Sanne Mallant en Judith de Vos

  • Ilse schrijft: “Meedenken als supportcrew!”

    Een tijd geleden kwam Ritchie na zijn rondje hardlopen thuis met een idee, “ He Ils weet je wat me leuk lijkt om een rondje Nederland te gaan rennen tegen depressie””  maar omdat dat hij ongeveer na elk rondje thuis komt met een ander idee was mijn reactie “ Oke is goed Ritch”

    Niet wetende dat hij dit plan ook daadwerkelijk voort zou zetten en ook nog eens nog 4 baarden zo gek zou krijg om met hem mee te lopen zijn we nu toch al een aardig eind op weg in het hele rondje Nederland verhaal.

    Thuis hadden wij het er met z’n 2en al een paar keer over gehad hoe dat dan moest maar toen we voor de alle eerste keer met alle baarden en vrouwen bij elkaar kwamen was het al snel duidelijk dat het klein houden niet eens echt een optie was.

    Maar ja wat ga je dan doen als een “plannetje” in je hoofd ineens een heel groot evenement wordt?

    Wat en wie heb je daar allemaal bij nodig?  In de afgelopen vergaderingen is wel duidelijk geworden dat er heel veel bij komt kijken.

    De “baarden” zullen moeten trainen tot ze er eigenlijk misschien helemaal geen zin meer in hebben, blijven lopen en ook blijven fietsen.

    Ik (en ik denk dat dit voor alle vrouwen geldt voor hun partner) probeer zoveel mogelijk mee te denken met Ritchie zijn training schema, een drukke week? Dan rij ik alvast met de auto en de spullen naar de sportschool en gaat Ritchie alvast hardlopend vooruit. Te weinig tijd voor krachttraining? Toch nog even samen kritisch naar de week kijken of er nog gaatjes zijn zodat hij toch aan zijn trainingsuren komt. 

    Om 07:00 beginnen? Dan gaan we tegenwoordig samen op de fiets naar ons werk zodat Ritchie meteen zijn training te pakken heeft en ik vind het gewoon gezellig om mee te fietsen.  Zelf heb ik het hardlopen weer opgepakt gewoon omdat ik in elk geval wil kunnen hardlopen als Ritchie er tijdens zijn rondje Nederland door heen zit en mij nodig heeft.

    Door ons drukke werk, de trainingen en ook nog privé  is het soms even  zoeken naar de meest praktische oplossingen maar dit gaat ons gelukkig meestal goed en zonder al te veel moeite af.

    Tot aan het Rondje Nederland daadwerkelijk begint zal ons leven hier in zekere zin wel om draaien, misschien klinkt het voor buitenstaanders als een enorme opgave maar voor mij is het dat is geen enkele moeite, al moet ik op sommige dagen wel even schakelen omdat er toch nog iets veranderd in de planning

    Waar Sven, Maarten, Rene, Frank en Ritchie het gezicht zijn van Beards4Life zijn, zijn wij Michelle, Patricia, Judith, Sonja en ik de supportcrew die elke wedstrijd aan de zijkant en vol trots bij de finish staan en dat zal na dit rondje niet anders zijn

  • Maarten schrijft: Ik negeerde mijn lichaam volledig en voelde me zo klote!

    Nee joh ik voel me prima, dat overkomt mij niet want ik pas goed op.. Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen mijn vader, die al jaren mijn loopschema’s maakt en mij altijd wakker houdt als het gaat om op mezelf te passen. Hoe voelen je spieren, hoe voel jij je, hoe voelt de training, hoe voelt…..

    Ik ga geen tranentrekkend verhaal schrijven over wat mij de afgelopen maanden heeft bezig gehouden, maar het is een stevige leerschool dus misschien daarom voor vele van waarde..

    Vele kennen mij als sportief, iemand die weinig motivatie nodig heeft om in beweging te komen. Ik vind sporten gewoon leuk! Dus ik loop graag hard, doe regelmatig tot vaak mee aan obstakel runs, probeer regelmatig te boulderen en pak daarnaast ook mijn krachttraining o.l.v. van onze personal beul 😉

    Alles gebalanceerd met normaal goed eten en regelmatig een “beetje” zondigen in de vorm van een burger en een biertje (want ik ben ook een bourgondiër).

    Op deze manier hebben René en ik in 2018 met alle (7) Iron Vikings, een paar OCR series wedstrijden van 19km, de OCR marathon, OCR World Finals, de Ultra Viking en daarnaast nog met de Mudmaster 24h games, wat kleinere runs, Europees Kampioenschap en het Wereldkampioenschap meegedaan. Al met al vrij druk in de jaarplanning.

    Voor seizoen 2018 – 2019 hadden we andere gedachten: we wilden de focus verleggen van de lange afstand naar de kortere afstand van 19km en daarbij proberen de snelheid te verhogen. Dus training aangepast, her en der adviezen ingewonnen en gaan met die banaan. Dit begon eigenlijk al vrij direct na het WK van 2018.

    Kanttekening: Ik heb in november/december wel een gepaste rustperiode ingelast voor het lopen om even bij te komen van al het geweld dat ik op m’n lichaam had toegepast: een 2 maanden relatieve rust waarin een gepaste lagere hoeveelheid trainingsarbeid ervoor zorgde dat ik lekker bijkwam van een druk seizoen. Om vervolgens in januari “echt” de draad weer op te pakken.

    De plannen voor het jaar waren gemaakt: Ik zou alleen focussen op OCR Series waarbij de OCR Marathon als hoogtepunt in de agenda stond, hierna EK en WK.

    Vrij overzichtelijk 😉 

    Waar ging het mis dan?

    Tot en met de OCR marathon (11 mei) ging eigenlijk alles goed, snelheid begon te komen en ik werd sneller en sterker. Deze wedstrijd uitgelopen op een pittig parcours in een (voor mij) zeer acceptabele tijd van 5 uur en 12 minuten. Alhoewel ik op dat moment baalde als een stekker, want ik had op een tijd onder de 5 uur gemikt, kan ik er nu op terug kijken met een tevreden gevoel.

    25 mei was een OCR series wedstrijd van 19km in Wächtersbach, Duitsland. Deze race ging redelijk al merkte ik dat ik nog niet helemaal hersteld was van de marathon 2 weken eerder..

    Daarna ben ik op 31 mei naar Frankrijk vertrokken voor een weekje in de Franse Alpen voor Alpe d’HuZes. Om mij hier op voor te bereiden ben ik gedurende de week lekker met mijn pa een paar keer wezen fietsen geweest en ben ik op 4 juni 1x de berg op gerend (14km gemiddeld 8%, ongeveer 1100m D+). Voelde prima en ging dus lekker. 2 Dagen later was AD6 en ben ik voor het goede doel 3x omhoog gerend. Op de dag zelf dus bij elkaar 42km bergop met een goede 3300m D+. De dag was lang, maar alles was goed gegaan, wel had ik veel last van mijn voeten en was ik wel echt moe. Nu ben ik het niet gewend om zulke afstanden op asfalt te lopen, laat staan berg op, dus niet zo gek zou je denken. Daarnaast had ik ook een verklaring voor  de pijn in mijn voeten: Ik ben op hele slechte schoenen de berg op getetterd (ze waren al een paar 100km op) en de vermoeidheid: duh! berg op gerend..! Dat dacht ik tenminste, achteraf waren dit de eerste tekenen. Volgende dag hebben we ingepakt en zijn we naar huis vertrokken, zaterdag eind van de middag thuis gekomen en uitgepakt.

    Zondagochtend een rustige ½ krachttraining in de sportschool gedaan en maandag ben ik met René en een aantal van zijn collega’s een rondje door het Haarlemmermeerse bos gaan lopen. Het tempo lag niet hoog, de afstand was maar een km of 7 maar ik moest alle zeilen bijzetten om het gezelschap bij te houden en voelde me aan het einde niet heel lekker. Ik ben er vanuit gegaan dat dat kwam omdat ik net Alpe d’HuZes gelopen had en dat ik nog niet hersteld was, achteraf was dit het tweede signaal.

    De dagen er op niets gedaan om te (proberen te) herstellen, maar zaterdag 15 juni (9 dagen na AD6) was het tijd voor de OCR World Finals van Strong Viking. Volle moed aan de start gestaan, maar vlot na de start voelde ik al dat ik niet de energie had om vol te gaan. Ik heb alles eruit geperst wat ik in me had, uiteindelijk een hele slechte pot gelopen en nadat ik finishte begon ik buikkrampen te krijgen en werd ik misselijk. We zouden die avond met een aantal andere lopers gezellig op de camping een potje bier drinken en wat bbq-en. Zij wel, ik niet: ik kon niet meer en moest ziek naar bed.

    Volgende ochtend met de collega’s van René met veel pijn en moeite toch nog een keer de 19km beast volbracht.. Onderweg veel gedacht aan opgeven, maar tegen beter weten in uiteindelijk toch uitgelopen.. Oh wat voelde ik me goed, ik had het zo naar mijn zin… Niet dus!

    26-29 juni was het OCR EK in Polen. Ik had er “veel” zin in. Ook had ik nog steeds last van mijn voeten (van de Alpe d’HuZes) en had ik inmiddels al 3 weken spierpijn in mijn dijbenen. Hoewel ik vooraf al twijfelde ben ik vol enthousiasme begonnen aan de verschillende races in Polen: 3K op donderdag, 15k op vrijdag en de Team race op zaterdag maar mijn prestaties leken (achteraf) helemaal nergens op: geen snelheid en geen kracht dus ik kon amper blijven hangen en ben ik dus zonder bandjes naar huis gegaan. De bandjes krijg je / mag je houden als je alle obstakels in een race haalt. Die zijn eigenlijk meer waard dan de medailles die iedereen krijgt. Inmiddels had ik ook andere fysieke klachten, die ik voor het gemak maar negeerde want we zijn tenslotte geen pieperts.

    Vanaf dat moment werd alles alleen maar erger, ik negeerde mijn lichaam volledig. Ik voelde me totaal klote, sliep nog maar weinig (slapeloze nachten), voelde me gejaagd, had last van mijn voeten, constante spierpijnen, last van mijn darmen, was vermoeid tot in het extreme en prikkelbaar.

    Dat is hoe ik me voelde, maar liet het doorslepen omdat ik dacht: het is vanzelf gekomen en zal ook vanzelf wel weer weg gaan. Dus ik bleef gewoon door trainen en ondertussen volhouden dat alles prima was en dat alles goed ging. Gelukkig voor mij was het zomerstop op OCR gebied na het EK.

    Tijdens die zomerstop ben ik wel even bezig geweest met al mijn klachten, maar alles kon ik voor mezelf uitleggen:

    • pijnlijke voeten: alped’huzes
    • slecht slapen: slecht bed, nieuw matras
    • spierpijn: hoorde er inmiddels bij
    • last van mijn darmen: voeding
    • vermoeidheid: slapeloze nachten.

    De zomervakantie kwam en ging voorbij, hele fijne vakantie gehad waarin ik in 3 weken 6 keer gelopen heb en verder genoten van gezin en omgeving. Ondanks dat mijn klachten niet verdwenen waren heb ik na mijn vakantie (17 augustus) toch de normale training weer opgepakt. Ik werd vermoeider en de trainingen werden slechter. Tot ik op donderdag 29 augustus een rondje van een paar km in het schema had staan en deze af moest breken omdat ik gewoon niet meer kon.

    Twee dagen later stond ik met René aan de start van de OCR Series in Gent. 19km over een mooi parcours in België. We vlogen dit aan als trainingsronde, maar waar René achteraf aangaf lekker gelopen te hebben moest ik toegeven dat ik niet harder had gekund en toen ik in de nacht van zondag 1 op maandag 2 september weer wakker in mijn bed lag kwamen de puntjes ineens bij elkaar: zou het zo zijn dat ik overtraind ben? Ik wist niet precies hoe dit er uit zag, had wel wat gelezen en gehoord en wist zodoende een beetje hoe overtraind zijn er uit zag.

    Vervolgens ben ik het gaan googlen (je moet toch wat als je niet slaapt) en kwam uit op de website van sportzorg hier staat vrij helder op wat overtraind zijn inhoud, waar je last van kunt hebben en wat de gevolgen kunnen zijn….

    Na de nodige gesprekken met mijn vrouw en vader heb ik besloten om direct en volledig de rem op alle sportieve activiteiten te gooien en de huisarts te bellen (die natuurlijk op vakantie was op dat moment), de volgende dag kon ik wel bij mijn fysio terecht voor raad en advies. De eerste dagen daarna waren volledig ruk, mentaal zat ik er aardig doorheen. Voelt als opgeven terwijl je weet dat je zo niet verder kan maar omdat we volgend jaar een mooi rondje Nederland gaan lopen is NU het moment om wat aan de klachten te doen. Week nadat ik voor mezelf de conclusie getrokken had kwam ik bij de huisarts, gesprek gehad en doorverwezen naar de sportarts. Weer een week later mocht ik daar mijn verhaal doen en het antwoord was: probeer jij expres jezelf te slopen? Inmiddels had ik zelf ook de nodige onderzoek gedaan en was ik vrij zeker van mijn zaak, de sportarts kwam tot dezelfde conclusie en verder met weinig vernieuwende zaken. Wel mocht ik wat simpele oefeningen en trainingen doen zolang het maar niet op trainen lijkt , de eventuele oefeningen alleen met eigen lichaamsgewicht en uit gaan van het principe “niks moet”. Uiteraard heb ik dat met 2 handen aangegrepen om in ieder geval 1x per week te blijven boulderen. Voelde goed. Ook ben ik naar de fysio gegaan om te vragen wat dan de simpele oefeningen zijn die ik kan doen.

    Op het moment dat ik dit schrijf ben ik inmiddels weer 4 weken verder (ruim 6 weken vanaf het moment dat ik de handdoek in de ring heb gegooid). Ik heb een OCR series wedstrijd en het Wereldkampioenschap Obstakel Racen over moeten slaan, daar afscheid van nemen doet ook even pijn, maar ik ben daar nu helemaal ok bij. Ik ben vorige week weer bij de sportarts geweest voor een inspanningstest en daaruit kwam dat veel weer op de goede weg is. Ik voel dat lichaam en geest weer in balans komen; ik slaap weer behoorlijk, de spierpijnen en blessures trekken langzaam weg. Het enige dat nu nog niet orde is, is de energie. Ik ben bij een korte inspanning snel moe, maar niet meer gebroken en zo merk ik dat ik langzaam uit het dal aan het kruipen ben. Sportarts gaf aan dat ik op tijd aan de handrem getrokken heb en de dingen die ik gedaan heb sinds ik gestopt ben met sport goed gedaan heb: combinatie van rust en informatie inwinnen, en een rustige opbouw naar lichte activiteit om dit op termijn weer om te zetten in duursport wat ik zo graag doe.

    Deze periode doet mij veel: fysiek en mentaal ga je door een dalletje. Feit en conclusie is dat ik dit mezelf aangedaan heb door niet goed op mezelf te passen. Of in ieder geval niet toe te willen geven dat je op enig moment ook dingen niet moet doen, ook niet als ze echt heel leuk zijn!

    Het is dus ook een leerschool: ken je lichaam en vooral ACTEER OP DE SIGNALEN die je krijgt als je lichaam aangeeft dat het genoeg is geweest: VOEL.

    Daarbij heb ik een aantal toppers om me heen die mij helpen door deze periode heen te komen: Machiel, vriend en fysio bij praktijk FysioExpert, mijn vader die al jaren voor mij in de weer is met mijn loopschema’s: DE reden dat ik kan lopen wat ik wil, mijn vrouw die mij altijd steunt in alles wat ik doe (soms met wat broodnodig tegengas 😉) en natuurlijk mijn vriend René met wie ik veel van deze kattenkwaad uithaal naast de nodige bourgondische momenten 😊.

  • Ritchie schrijft: Leuk zo’n uitdaging maar wat een werk!

    In maart 2019 bedacht ik in grote lijnen de Beard4Life actie maar realiseerde mij toen niet wat er bij komt kijken. Zowel in de organisatie ervan als wel persoonlijke aanpassingen/uitdagingen.

    Waar ik eerder 4x per week ging sporten werd ik genoodzaakt om deze frequentie op te schroeven om het doel te halen volgend jaar. Van 4 naar 8x per week, 4x lopen en 4x krachttraining/stretchen. Op zich prima te doen, je maakt wat tijd vrij en gaat aan de gang, toch? Juist en daar zat dus het probleem. Ik dacht er te makkelijk over en verloor dus een aantal dingen uit het oog. Mijn werk is best druk en intensief qua lichaamsbelasting (15000 stappen per dag)en meer sporten betekent meer eten en privé zijn er ook nog mensen die aandacht van mij willen en verdienen

    Oké, die eerste is op te vangen door idd gewoon tijd te maken en tussen de bedrijven door te sporten. Van de sportschool naar huis rennen of juist naar de sportschool toe. Om de dag rennen en om de dag krachttraining en 1 dag niks, nou ja weinig. Ging lange tijd goed maar toch brak het me op en ik snapte niet waarom. De zin nam af en ik skipte trainingen wegens gebrek aan motivatie. Herstel duurde langer en ook hierdoor begon ik te skippen en de trainingen die ik wel deed die gingen nergens over. Hoe kon dit nou?!? Was het mijn werk? Te veel uren en stress? Ben ik hier niet voor gebouwd of was nou juist mijn opbouw niet goed geweest naar de huidigetrainings frequentie? Minder trainen, lagere intensiteit van de trainingen, eigenlijk veel geprobeerd totdat ik een stap terug deed en van een afstand ging kijken.

    Nondeju!!! Ritch heb je dan niks geleerd in je opleiding?

    Het bleek mijn eet patroon te zijn. Ik at te weinig/verkeerd. Als je meer gaat sporten moet je wel die energie aanvullen en zorgen dat je de juiste vitamines en mineralen binnen krijgt. De fruitshake in de morgen is aangevuld met 250 gram groenten en een schep extra calorieën en plantaardige amino’s. Mijn ontbijt ging van 200 calorieën naar 500 en dat was een goede stap in de richting. Ik moest van ongeveer een calorie verbruik van 3000 naar 3800 per dag en dat was en is dagelijks een uitdaging. Door ook meer tussendoor te eten kom ik nu aardig in de buurt van de benodigde calorieën

    Alles moet kloppen wanneer je een uitdaging aangaat zo groot als die met Beards4Life in 2020. Je hoofd op orde maar ook lichamelijk, trainingen, privé, eten, en werk zijn allemaal factoren die in balans moeten zijn.

    Die balans vinden is een uitdaging op zich.

  • Het Team

    Graag stellen we jullie voor aan het team Beards4life. Dit team wil een rondje Nederland gaan lopen tegen depressie. Wij willen tijdens dit rondje Nederland geld ophalen voor de Hersenstichting en awareness kweken hoeveel sporten kan betekenen en helpen bij een depressie. 

    Onder dit kopje vind je de 5 leden van team Beards4life. Ze stellen zich aan je voor en leggen ieder persoonlijk uit wat hun beweegreden is om mee te doen aan dit enorm bijzondere grote project! 

    5 mannen met baarden, 1 grote droom! 

    Ritchie, Maarten, Sven, René en Frank