Nee joh ik voel me prima, dat overkomt mij niet want ik pas goed op.. Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen mijn vader, die al jaren mijn loopschema’s maakt en mij altijd wakker houdt als het gaat om op mezelf te passen. Hoe voelen je spieren, hoe voel jij je, hoe voelt de training, hoe voelt…..

Ik ga geen tranentrekkend verhaal schrijven over wat mij de afgelopen maanden heeft bezig gehouden, maar het is een stevige leerschool dus misschien daarom voor vele van waarde..

Vele kennen mij als sportief, iemand die weinig motivatie nodig heeft om in beweging te komen. Ik vind sporten gewoon leuk! Dus ik loop graag hard, doe regelmatig tot vaak mee aan obstakel runs, probeer regelmatig te boulderen en pak daarnaast ook mijn krachttraining o.l.v. van onze personal beul 😉

Alles gebalanceerd met normaal goed eten en regelmatig een “beetje” zondigen in de vorm van een burger en een biertje (want ik ben ook een bourgondiër).

Op deze manier hebben René en ik in 2018 met alle (7) Iron Vikings, een paar OCR series wedstrijden van 19km, de OCR marathon, OCR World Finals, de Ultra Viking en daarnaast nog met de Mudmaster 24h games, wat kleinere runs, Europees Kampioenschap en het Wereldkampioenschap meegedaan. Al met al vrij druk in de jaarplanning.

Voor seizoen 2018 – 2019 hadden we andere gedachten: we wilden de focus verleggen van de lange afstand naar de kortere afstand van 19km en daarbij proberen de snelheid te verhogen. Dus training aangepast, her en der adviezen ingewonnen en gaan met die banaan. Dit begon eigenlijk al vrij direct na het WK van 2018.

Kanttekening: Ik heb in november/december wel een gepaste rustperiode ingelast voor het lopen om even bij te komen van al het geweld dat ik op m’n lichaam had toegepast: een 2 maanden relatieve rust waarin een gepaste lagere hoeveelheid trainingsarbeid ervoor zorgde dat ik lekker bijkwam van een druk seizoen. Om vervolgens in januari “echt” de draad weer op te pakken.

De plannen voor het jaar waren gemaakt: Ik zou alleen focussen op OCR Series waarbij de OCR Marathon als hoogtepunt in de agenda stond, hierna EK en WK.

Vrij overzichtelijk 😉 

Waar ging het mis dan?

Tot en met de OCR marathon (11 mei) ging eigenlijk alles goed, snelheid begon te komen en ik werd sneller en sterker. Deze wedstrijd uitgelopen op een pittig parcours in een (voor mij) zeer acceptabele tijd van 5 uur en 12 minuten. Alhoewel ik op dat moment baalde als een stekker, want ik had op een tijd onder de 5 uur gemikt, kan ik er nu op terug kijken met een tevreden gevoel.

25 mei was een OCR series wedstrijd van 19km in Wächtersbach, Duitsland. Deze race ging redelijk al merkte ik dat ik nog niet helemaal hersteld was van de marathon 2 weken eerder..

Daarna ben ik op 31 mei naar Frankrijk vertrokken voor een weekje in de Franse Alpen voor Alpe d’HuZes. Om mij hier op voor te bereiden ben ik gedurende de week lekker met mijn pa een paar keer wezen fietsen geweest en ben ik op 4 juni 1x de berg op gerend (14km gemiddeld 8%, ongeveer 1100m D+). Voelde prima en ging dus lekker. 2 Dagen later was AD6 en ben ik voor het goede doel 3x omhoog gerend. Op de dag zelf dus bij elkaar 42km bergop met een goede 3300m D+. De dag was lang, maar alles was goed gegaan, wel had ik veel last van mijn voeten en was ik wel echt moe. Nu ben ik het niet gewend om zulke afstanden op asfalt te lopen, laat staan berg op, dus niet zo gek zou je denken. Daarnaast had ik ook een verklaring voor  de pijn in mijn voeten: Ik ben op hele slechte schoenen de berg op getetterd (ze waren al een paar 100km op) en de vermoeidheid: duh! berg op gerend..! Dat dacht ik tenminste, achteraf waren dit de eerste tekenen. Volgende dag hebben we ingepakt en zijn we naar huis vertrokken, zaterdag eind van de middag thuis gekomen en uitgepakt.

Zondagochtend een rustige ½ krachttraining in de sportschool gedaan en maandag ben ik met René en een aantal van zijn collega’s een rondje door het Haarlemmermeerse bos gaan lopen. Het tempo lag niet hoog, de afstand was maar een km of 7 maar ik moest alle zeilen bijzetten om het gezelschap bij te houden en voelde me aan het einde niet heel lekker. Ik ben er vanuit gegaan dat dat kwam omdat ik net Alpe d’HuZes gelopen had en dat ik nog niet hersteld was, achteraf was dit het tweede signaal.

De dagen er op niets gedaan om te (proberen te) herstellen, maar zaterdag 15 juni (9 dagen na AD6) was het tijd voor de OCR World Finals van Strong Viking. Volle moed aan de start gestaan, maar vlot na de start voelde ik al dat ik niet de energie had om vol te gaan. Ik heb alles eruit geperst wat ik in me had, uiteindelijk een hele slechte pot gelopen en nadat ik finishte begon ik buikkrampen te krijgen en werd ik misselijk. We zouden die avond met een aantal andere lopers gezellig op de camping een potje bier drinken en wat bbq-en. Zij wel, ik niet: ik kon niet meer en moest ziek naar bed.

Volgende ochtend met de collega’s van René met veel pijn en moeite toch nog een keer de 19km beast volbracht.. Onderweg veel gedacht aan opgeven, maar tegen beter weten in uiteindelijk toch uitgelopen.. Oh wat voelde ik me goed, ik had het zo naar mijn zin… Niet dus!

26-29 juni was het OCR EK in Polen. Ik had er “veel” zin in. Ook had ik nog steeds last van mijn voeten (van de Alpe d’HuZes) en had ik inmiddels al 3 weken spierpijn in mijn dijbenen. Hoewel ik vooraf al twijfelde ben ik vol enthousiasme begonnen aan de verschillende races in Polen: 3K op donderdag, 15k op vrijdag en de Team race op zaterdag maar mijn prestaties leken (achteraf) helemaal nergens op: geen snelheid en geen kracht dus ik kon amper blijven hangen en ben ik dus zonder bandjes naar huis gegaan. De bandjes krijg je / mag je houden als je alle obstakels in een race haalt. Die zijn eigenlijk meer waard dan de medailles die iedereen krijgt. Inmiddels had ik ook andere fysieke klachten, die ik voor het gemak maar negeerde want we zijn tenslotte geen pieperts.

Vanaf dat moment werd alles alleen maar erger, ik negeerde mijn lichaam volledig. Ik voelde me totaal klote, sliep nog maar weinig (slapeloze nachten), voelde me gejaagd, had last van mijn voeten, constante spierpijnen, last van mijn darmen, was vermoeid tot in het extreme en prikkelbaar.

Dat is hoe ik me voelde, maar liet het doorslepen omdat ik dacht: het is vanzelf gekomen en zal ook vanzelf wel weer weg gaan. Dus ik bleef gewoon door trainen en ondertussen volhouden dat alles prima was en dat alles goed ging. Gelukkig voor mij was het zomerstop op OCR gebied na het EK.

Tijdens die zomerstop ben ik wel even bezig geweest met al mijn klachten, maar alles kon ik voor mezelf uitleggen:

• pijnlijke voeten: alped’huzes
• slecht slapen: slecht bed, nieuw matras
• spierpijn: hoorde er inmiddels bij
• last van mijn darmen: voeding
• vermoeidheid: slapeloze nachten.

De zomervakantie kwam en ging voorbij, hele fijne vakantie gehad waarin ik in 3 weken 6 keer gelopen heb en verder genoten van gezin en omgeving. Ondanks dat mijn klachten niet verdwenen waren heb ik na mijn vakantie (17 augustus) toch de normale training weer opgepakt. Ik werd vermoeider en de trainingen werden slechter. Tot ik op donderdag 29 augustus een rondje van een paar km in het schema had staan en deze af moest breken omdat ik gewoon niet meer kon.

Twee dagen later stond ik met René aan de start van de OCR Series in Gent. 19km over een mooi parcours in België. We vlogen dit aan als trainingsronde, maar waar René achteraf aangaf lekker gelopen te hebben moest ik toegeven dat ik niet harder had gekund en toen ik in de nacht van zondag 1 op maandag 2 september weer wakker in mijn bed lag kwamen de puntjes ineens bij elkaar: zou het zo zijn dat ik overtraind ben? Ik wist niet precies hoe dit er uit zag, had wel wat gelezen en gehoord en wist zodoende een beetje hoe overtraind zijn er uit zag.

Vervolgens ben ik het gaan googlen (je moet toch wat als je niet slaapt) en kwam uit op de website van sportzorg hier staat vrij helder op wat overtraind zijn inhoud, waar je last van kunt hebben en wat de gevolgen kunnen zijn….

Na de nodige gesprekken met mijn vrouw en vader heb ik besloten om direct en volledig de rem op alle sportieve activiteiten te gooien en de huisarts te bellen (die natuurlijk op vakantie was op dat moment), de volgende dag kon ik wel bij mijn fysio terecht voor raad en advies. De eerste dagen daarna waren volledig ruk, mentaal zat ik er aardig doorheen. Voelt als opgeven terwijl je weet dat je zo niet verder kan maar omdat we volgend jaar een mooi rondje Nederland gaan lopen is NU het moment om wat aan de klachten te doen. Week nadat ik voor mezelf de conclusie getrokken had kwam ik bij de huisarts, gesprek gehad en doorverwezen naar de sportarts. Weer een week later mocht ik daar mijn verhaal doen en het antwoord was: probeer jij expres jezelf te slopen? Inmiddels had ik zelf ook de nodige onderzoek gedaan en was ik vrij zeker van mijn zaak, de sportarts kwam tot dezelfde conclusie en verder met weinig vernieuwende zaken. Wel mocht ik wat simpele oefeningen en trainingen doen zolang het maar niet op trainen lijkt , de eventuele oefeningen alleen met eigen lichaamsgewicht en uit gaan van het principe “niks moet”. Uiteraard heb ik dat met 2 handen aangegrepen om in ieder geval 1x per week te blijven boulderen. Voelde goed. Ook ben ik naar de fysio gegaan om te vragen wat dan de simpele oefeningen zijn die ik kan doen.

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik inmiddels weer 4 weken verder (ruim 6 weken vanaf het moment dat ik de handdoek in de ring heb gegooid). Ik heb een OCR series wedstrijd en het Wereldkampioenschap Obstakel Racen over moeten slaan, daar afscheid van nemen doet ook even pijn, maar ik ben daar nu helemaal ok bij. Ik ben vorige week weer bij de sportarts geweest voor een inspanningstest en daaruit kwam dat veel weer op de goede weg is. Ik voel dat lichaam en geest weer in balans komen; ik slaap weer behoorlijk, de spierpijnen en blessures trekken langzaam weg. Het enige dat nu nog niet orde is, is de energie. Ik ben bij een korte inspanning snel moe, maar niet meer gebroken en zo merk ik dat ik langzaam uit het dal aan het kruipen ben. Sportarts gaf aan dat ik op tijd aan de handrem getrokken heb en de dingen die ik gedaan heb sinds ik gestopt ben met sport goed gedaan heb: combinatie van rust en informatie inwinnen, en een rustige opbouw naar lichte activiteit om dit op termijn weer om te zetten in duursport wat ik zo graag doe.

Deze periode doet mij veel: fysiek en mentaal ga je door een dalletje. Feit en conclusie is dat ik dit mezelf aangedaan heb door niet goed op mezelf te passen. Of in ieder geval niet toe te willen geven dat je op enig moment ook dingen niet moet doen, ook niet als ze echt heel leuk zijn!

Het is dus ook een leerschool: ken je lichaam en vooral ACTEER OP DE SIGNALEN die je krijgt als je lichaam aangeeft dat het genoeg is geweest: VOEL.

Daarbij heb ik een aantal toppers om me heen die mij helpen door deze periode heen te komen: Machiel, vriend en fysio bij praktijk FysioExpert, mijn vader die al jaren voor mij in de weer is met mijn loopschema’s: DE reden dat ik kan lopen wat ik wil, mijn vrouw die mij altijd steunt in alles wat ik doe (soms met wat broodnodig tegengas 😉) en natuurlijk mijn vriend René met wie ik veel van deze kattenkwaad uithaal naast de nodige bourgondische momenten 😊.